Franciszek Schröter, urodził się 26 lipca 1856 w Trzciance, w rodzinie nauczyciela. Wczesna utrata rodziców spowodowała, że powrócił na Warmię, w rodzinne strony ojca. Uczył się w gimnazjum miejskim w Gdańsku. Po po zdaniu egzaminu dojrzałości studiował w Würzburgu i Rzymie. Uzyskał tam doktoraty z filozofii i teologii. Święcenia kapłańskie przyjął w 1882r. w Rzymie. Po powrocie do diecezji do diecezji chełmińskiej był rektorem szkoły przy kaplicy królewskiej w Gdańsku, katechetą w gimnazjum chojnickim, wikarym przy kościele św. Brygidy w Gdańsku i kuratusem domu chorych NMP. Biskup Augustyn Rosentreter bowołał go na stanowisko subregensa i profesora teologii moralnej w seminarium duchownym w Pelplinie. Po rezygnacji z pracy dydaktycznej objął Schröter parafię w Oliwie, gdzie upamiętnił się nieprzyjaznym stosunkiem dom ludności kaszubskiej. W 1916r. został kanonikiem kapituły katedralnej w Pelplinie, w 1918 jej prepozytem, egzaminatorem prosynodalnym i radcą w generalnym wikariacie. Ze względu na prowadzoną działalność na szkodę narodu polskiego został w 1921r. wydalony z Polski. Osiadł we Fromborku, gdzie uzyskał godność kanonika tamtejszej kapituły. Władze niemieckie odznaczyły go Orderem Czerwonego Orła II klasy. Zmarł 2 II 1944r