Max Raphael, urodził się w Trzciance 27 sierpnia 1889 r. Po śmierci matki, w 1900r., wyjechał do rodziny ojca do Berlina. Tam też ukończył szkoły i zdał maturę. W 1907r. rozpoczał studia prawnicze i ekonomiczne. Później w Monachium Berlinie i Paryżu zgłębiał wiedzę z zakresu socjologii, filozofii i historii sztuki. Jego nauczycielami w tych dziedzinach byli Georg Simmel, Henri Bergson oraz Heinrich Wölfflin. Podczas pobytu w Paryżu miał okazję osobiście poznać Pablo Picasso a także studiować dzieła wielkich impresjonistów Cézanne’a, Matisse’a i Rodin’a. W 1913r. złożył na ręce Wölfflina dysertację pod tytułem Od Moneta do Picasso, która jednak została odrzucona jako zbyt nowoczesna. Do 1914r. zarabiał na życie jako pisarz niezwiązany z żadnym ośrodkiem akademickim. W 1915 r. został zmobilizowany i wysłany na front I wojny światowej, jednak już dwa lata później zdezertował z niemieckiej armii i schronił się w Szwajcarii. Po powrocie do Niemiec udał się do Berlina, gdzie studiował matemtykę i fizykę. W latach 1924-1932 wykładał historię sztuki na berlińskim Uniwersytecie Ludowym (Volkshochschule). Dał się wóczas poznać jako sympatyk marksizmu. W ówczesnych publikacjach podejmował liczne zagadnienia z pogranicza filozofii, historii sztuki i socjologii. Z pracy na Uniwersytecie zrezgnował po tym, jak zdjęto jego wykład dotyczący naukowych podstaw marksizmu. W tym samym (1932r.) wyemigrował do Francji i zamieszkał w Paryżu. Ponieważ nie udało mu się znaleźć stałej pracy wegetował tam na granicy mininum potrzebnego do egzystencji. Równocześnie tworzył podstawy swojej empirycznej teorii sztuki. Powstały wówczas najważniejsze jego dzieła: Proudhon Marx Picasso (1933) i Zur Erkenntnistheorie der konkreten Dialektik (1934). Po przegranej przez Francję wojnie z Niemcami, jako osoba pochodzenia żydowskiego, został internowany. W obozie poznał i poślubił małżonkę. Jednak już w 1942 roku udało mu się przez Hiszpanię uciec do Stanów Zjednoczonych. Zamieszkał wówczas w Nowym Jorku. Aż do śmierci rozwijał swoją empiryczną teorię sztuki, będącą syntezą teoretycznych założeń archeologii, filozofii, historii sztuki i architektury. Zakładała ona, że wszystkie formy i znaki pojawiające się w dziełach sztuki, mogą być interpretowane jako źródła dla jej społecznego znaczenia oraz historycznego rozwoju. Z powodzeniem metodę tę stosował do interpretacji tak malowideł naskalnych, sztuki staroegipskiej jak i współczesnego malarstwa. Max Raphael odebrał sobie życie w 14 lipca 1952r. Przez niektórych badaczy jest uważany za najwybitniejszego filozofa sztuki XX wieku.
Raphael niektóre swoje prace publikował pod psedonimem M. R. Schönlank lub M. R. Schönlanke, stanowiącym niewątpliwie nawiązanie do miejsca urodzenia.