Jan Ignacy Bocheński urodził się w Malborku w 1755 roku. Znamy tylko dokładną datę jego chrztu – 14 czerwca. Podstawy wiedzy zdobywał w kolegium jezuickim w Krakowie. Tam też, w 1770 roku, przyjął niższe święcenia kapłańskie. Przez pewien czas związany był z ruchem masońskim. Po kasacie zakonu jezuitów pracował jako guwerner na dworze Radolińskich w Białej. Wyższe święcenia przyjął w 1788 roku i wkrótce został proboszczem w Wałczu. Tutaj powstały niektóre z jego prac historycznych, do których jako pierwszy wykorzystywał księgi wałeckie.
Bocheński pracował na rzecz parafii wałeckiej z dużym poświęceniem. Na własny koszt przeprowadził remont jej budynków. Poszukując nowych źródeł dochodu Bocheński kumulował beneficja (parafie w Wałczu, Białej, Pile i Człopie), co naraziło go na oskarżenia o chciwość. Dopiero dzięki specjalnej dyspensie papieskiej mógł zatrzymać prebendy bialską i pilską. Wszczął także procesy o przywrócenie przywilejów należnych plebanom wałeckim. Zadłużony i zniechęcony przedłużającym się postępowaniem sądowym osiadł w Białej, gdzie objął stanowisko proboszcza.
Bocheński pozostawił po sobie kilka rękopiśmiennych, pisanych po łacinie, prac. Były to „Fragmenty historyczne powiatu wałeckiego”, „Historia kościoła parafialnego w Wałczu” oraz „Notatki o pierwotnym zasiedleniu powiatu wałeckiego i ziem nad Notecią leżących”. Pracował także nad monografią wsi Biała. Natomiast w osobnym dziele zebrał wszystkie istniejące dokumenty parafii wałeckiej
W 1807 roku objął stanowisko kierownika Wydziału Edukacyjnego Izby Administracyjnej Departamentu Bydgoskiego. Pracował tam nad tworzeniem nowych szkół i podniesieniem poziomu szkół już istniejących. Ambitne plany reform w szkolnictwie ściągnęły na Bocheńskiego oskarżenia o deizm i ateizm. Pogarszający się stan zdrowia (silna wada wzroku), a także brak perspektyw na przyznanie stałej posady w Izbie Administracyjnej sprawiły, że w 1811 roku Bocheński wycofał się z życia publicznego. W Białej wiosną 1812 roku, w pożarze spłonęły jego zbiory. Przejęty tym dramatycznym wydarzeniem, straciwszy chęć do życia, zmarł w początkach sierpnia 1812 r.